De ‘dood’ was lang een gevreesd en meestal verzwegen onderwerp. Er is veel over te lezen en toch is de dood nog vaak een taboe. De meeste mensen willen vreugde en geen verdriet. Wat ten diepste beroert, blijft voor velen moeilijk te verwoorden.

Als een dierbare sterft, komen de naasten vaak in een moeilijke, verwarrende periode. Het lijkt alsof de grond onder de voeten wegzakt. Dat je door verdriet overmant alleen nog maar naar jezelf en de overledene kunt kijken.
Ondertussen draait de wereld door alsof er niets aan de hand is. Vaak is het scenario hetzelfde. Veel mensen bij de uitvaart en in de weken erna; het oprecht meeleven van vrienden en bekenden geeft steun. Je voelt je gedragen om de moeilijke tijd van afscheid en verlies door te komen.

Na verloop van tijd begint het lange, soms uitzichtloze rouwproces met ongekende emoties. De kring van ‘medeleven’ wordt ondertussen kleiner en weinigen vragen nog hoe het gaat. Op het werk moet je vooruit, alsof er niets gebeurd is.

Nabestaanden hebben vaak het gevoel dat hun leven stilvalt. De meerderheid voelt zich emotioneel verwaarloosd.

Rond de innerlijke strijd om het verlies te plaatsen, is weinig ruimte en veel onmacht. Het is dan fijn om een nieuwe weg te vinden met iemand die luistert en herkent wat je vertelt.

In mijn praktijk is er ruimte voor uw persoonlijke verhaal. Wat is er gebeurd? Wat is de betekenis van het verlies? Welke veranderingen brengt het met zich mee?
Er is aandacht voor de emoties die een rouwproces met zich brengt. Waar wringt het? Samen kijken we hoe u uw eigen draagdracht kunt versterken.
Hoe krijgt het verlies een plek in uw leven en hoe kijkt u naar de toekomst ?

Rouwbegeleiding betekent voor mij vooral luisteren en u de ruimte geven voor uw verhaal.